آثار تورم بر سینمای ایران ظهور و بروز داشته، به گونه‌ای که هزینه تولید فیلم‌های سینمایی دست کم به چهار میلیارد تومان افزایش یافته است؛ افزایش هزینه‌ای که هم بر قیمت بلیت سینما پس از بازگشایی سالن‌ها تاثیر خواهد داشت و هم احتمال بازگشت سرمایه فیلم‌ها را کاهش خواهد داد و بدین ترتیب ریسک سرمایه گذاری در سینمای ایران به مراتب افزایش خواهد یافت.
به گزارش «تابناک»؛ هزینه تولید فیلم سینمایی رو به فزونی گذاشته و از ۲ تا ۳ میلیارد تومان به ۴ تا ۵ میلیارد افزایش پیدا کرده که ساخت فیلم را برای بخش وسیعی از اهالی سینما غیرممکن کرده است. این هزینه از چند جهت افزایش یافته که بخشی از آن اجتناب ناپذیر است. در بخش تجهیزات، اجاره تجهیزات فیلمبرداری، نور، صدا و... باکیفیت و بروز برای شصت جلسه تصویربرداری حدود ۹۵۰ میلیون تومان هزینه در پی دارد و این به جز دستمزد عوامل فنی است. صرفاً برای بازگرداندن این هزینه، یک فیلم سینمایی باید ۲.۵ میلیارد تومان فروش داشته باشد!
در کنار هزینه تجهیزات فنی، دستمزد عوامل فنی نیز رقم قابل توجهی است و برای شصت جلسه حدود بالغ بر یک میلیارد تومان هزینه در پی دارد و با این حساب، بازگشت دو میلیارد تومان هزینه تجهیزات و دستمزد عوامل فنی، نیاز به فروشی حدود پنج میلیارد تومان دارد. به این رقم باید دستمزد کارگردان و بازیگران نیز اضافه کرد که اگر فقط دو میلیارد تومان مجموع این دستمزدها را محاسبه کرد که معمولاً به مراتب بالاتر است، هزینه تولید به ۴ میلیارد تومان افزایش می‌یابد و این یعنی فروش فیلم سینمایی باید از ۱۱ میلیارد تومان برای بازگشت سرمایه عبور کند.
نکته مهم اینکه اغلب فیلم‌های مهم سینمای ایران ـ که عمدتاً در سال نود و هفت تولید و در سال نود و هشت اکران شدند ـ نیز هزینه‌ای بیش از چهار میلیارد تومان داشتند و تولیدات مهم سال نود و هشت عمدتاً هزینه‌ای بیش از پنج میلیارد تومان را در پی داشته‌اند. این در حالی است که اغلب آثار سینمای ایران در سال نود و هشت کمتر از ده میلیارد تومان فروش داشته‌اند و برآورد می‌شود در صورت بازگشایی سالن‌های سینما، وضعیت فروش فیلم‌های سینمایی در صف اکران نیز مشابه باشد و اغلب فیلم‌ها حتی به رقم فروش ده میلیارد تومان نیز نرسند.
علاوه بر تورم مستقیم متاثر از افزایش هزینه‌های عمومی، عامل دیگر در افزایش هزینه‌های تولید، دستمزدهای کلانی است که ویدیوکلوب‌های اینترنتی برای سریال‌ها می‌پردازند و دستمزدها و هزینه تولید را به شدت بالا برده است. این افزایش هزینه‌ها در اجاره تجهیزات نیز تاثیر داشته و با توجه به اینکه تجهیزات فیلمسازی سطح بالا در سینمای ایران محدود است، این تجهیزات به سمت سریال‌های وی او دی‌ها می‌روند و هزینه اجاره این تجهیزات نیز افزایش داشته و در مواردی برخی تجهیزات نظیر شماری از لنزها برای استفاده در فیلم‌های سینمایی در دسترس نیست.
با این اوصاف، چنین به نظر می‌رسد که شمار تولیدات سینمای ایران که در سال نود و نه حتی هزینه‌شان را نیز بازنمی‌گردانند، به مراتب بیش از سال نود و هشت است. بدین ترتیب، سرمایه گذاری در سینما به مراتب پرریسک‌تر می‌شود و بسیاری از سینماگران توان جذب سرمایه گذار در بخش خصوصی و تولید را نخواهد داشت. این وضعیت فضا را برای فیلم‌های کمدی فست فودی بازتر می‌کند و سینمای ایران به سمت و سویی گرایش خواهد یافت که در دو سال اخیر با نقدهای جدی همراه شده است.