شاید وضعیت دریاچه ارومیه در منظر اهالی استان های شمال غربی کشور بهترین نمونه از معضلی بنام محیط زیست باشد. گرد و غبار نمک که در طول مسیر های منتهی به این دریاچه قابل مشاهده است. هشدارهای پزشکی و بهداشتی در مورد عواقب خشک شدن دریاچه و .. بخشی از ورودی ذهن اهالی این چند استان است. اما داستان محیط زیست فقط به این دریاچه ختم نمی شود. با مروری بر سخنان این چند روزه عیسی کلانتری وزیر سابق کشاورزی و دبیر ستاد احیای دریاچه اورمیه هشدارها به قدری تندتر و تندتر می شود که هوش از سر هر شهروندی را می پراند. به سخنان جدی و مهم وی در خصوص آب توجه کنیم.
عبور از خط قرمز آبیکلانتری وضعیت برخورداری از منابع آب کشور را بحرانی توصیف می نماید . او در این خصوص مدعی است: ما سالانه بیش از ٨٥درصد منابع تجدید آب شیرین خود را مصرف می‌کنیم که این آمارهای جهانی برداشت، بیش از ٦٠درصد را نشانه‌ای از بحران و تنش آبی عنوان می‌کنند. در شرایطی که مدیریت آب در ایران در شرایط نامساعدی به سر می‌برد، بخت هم با ما یار نیست و وضع نزولات آسمانی هم روند نزولی به خود گرفته است. براساس اعلام وزارت نیرو در سال آبی امسال در مجموع ۲۳۳میلیمتر بارندگی داشته‌ایم که در مقایسه با درازمدت ۲درصد کاهش یافته اما ورودی سدها با ۱۴درصد کاهش روبه‌رو شده است.
براساس آخرین آمار، ۳۴.۶میلیارد مترمکعب آب وارد سدهای کشور شده و این درحالی است که سال قبل ۴۰.۴میلیارد مترمکعب میزان ورودی آب به مخازن سدهای کشور بوده است.
بحران آبی در ایران کار را به جایی رسانده که گفته می‌شود ٦٠درصد اراضی ایران روی نوار بیابانی قرار دارد و ١٨ استان و ٩٧ شهر ایران درگیر بیابان‌زایی هستند.
بحران بی آبی چنان در طولانی مدت نیروهای کشور را مصروف خود خواهد نمود که احتمالا جنگ تمام عیار با داعش و عربستان و حتی امریکا در برابر آن چندان مهم تلقی نخواهد گردید.
متاسفانه بحران محیط زیستی ایران صرفا از بابت بی آبی نیست . موضوع مهمی بنام گازهای گلخانه ای هم هست که امروز اثر خود را در دمای بی سابقه اهواز به خوب نشان می دهد. در شرایطی گازهای گلخانه‌ای از عوامل اصلی افزایش میانگین دما در دنیا عنوان می‌شود که ایران در زمره ١٠ کشور نخست تولید‌کننده این گازها در دنیا قرار دارد. معضل گازهای گلخانه‌ای، بحثی است که در کاپ ٢١ که سال گذشته در پاریس برگزار شد، مورد توجه قرار گرفت. این مسأله آن‌قدر جدی بود که کشورهای توسعه‌یافته متعهد شدند تا سال ٢١٠٠ میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای‌شان را به حدی برسانند که تنها زمین ٢ درجه گرم‌تر شود. کشورهای درحال توسعه هم در کنار آنها، تعهد به مشارکت دادند.
با این که ایران جزو کشورهای صنعتی دنیا نیست اما با این حال جزو ده کشور نخست دنیا در تولید این گازها هستیم و صدالبته نخستین اثرات منفی تصعید این گازها متوجه کشور ایران است.
از این روی لازم است برای حفظ محیط زیست اجماعی ملی شکل بگیرد که در نگاه نخست ، این وظیفه مردم است که با کسب آگاهی از وضعیت بحرانی محیط زیست نسبت به وظایف و تکلیف خود وضمنا مطالبه گری از مسئولین مجهز گردند.