مردم ایران در طول 42 سالی که از انقلاب اسلامی گذشته است، در برهه‌های مختلف امتحان خود را به‌خوبی پس داده‌اند. در روزهای پرشوب پس از 22 بهمن 57، هشت‌سال دفاع مقدس که کشور هزینه‌های زیادی در جنگ با رژیم عراق می‌پرداخت ، مردم با درک شرایط، سختی‌ها را به جان خریدند. دوران سازندگی که تورم را بالا برد و …. بالاخره شرایط تحریمی، مردم در همه این مقطع‌ها پای نظام و کشور ایستاده‌اند تا تعصب خود را ثابت کنند. حالا همین مردم در واکنش به تنگناهای اقتصادی و یکسری سیاست‌های افراطی تصمیم به اعتراض گرفته‌اند و از مسئولین توقعی غیر از این ندارند که گرفتاری‌ها را بکاهند و حتی‌المقدور رضایت‌مندی عمومی را پدید بیاورند. به‌هرحال هر آنچه کشور در اختیار دارد، متعلق به آنهایی است که در این جامعه زندگی می‌کنند و طبیعی است در واکنش به ندانم‌کاری و سیاست‌های غلط واکنش نشان بدهند. اینکه گروهی از افکار عمومی به این تشخیص می‌رسند که صدای اعتراضی‌شان را بلند کنند، امری طبیعی است و نمی‌توان نسبت به این رفتار ایراد گرفت و موضعی منفی نشان داد یا تصمیم بر تقابل گرفت. مسئولان و دست‌اندکاران ارگان‌های نظام باید در نظر بگیرند، اگر مسئولیتی به عهده‌شان است و وظیفه‌ای دارند، چیزی جز تلاش برای آسایش و آرامش مردم و بالا بردن اعتماد عمومی به سیستم نیست. متاسفانه این‌روزها اظهارنظرهایی مطرح می‌شود که گویی مردم غیرخودی و مسئولان خودی هستند که این نگاه می‌تواند جامعه را با چنددستگی روبرو کند. با این توضیح که چنددستگی به‌مانند سهمی مهلک فضای عمومی را مسموم می‌کند. پس حالا که مردم مدارا می‌خواهند، لازم است با زبان تعاملی با آنها گفت‌وگو کرد تا راهی برای برون‌رفت از این موقعیت مملو از انشقاق پیدا کرد.
انتهای پیام
