مخاطب تابناک؛ این روال انتخاب و انتصاب مدیران در رده های میانی دستگاهها چند سالی است که استمرار دارد و نماینده و لیدرها سعی میکند از هواداران و افراد منتسب به جناح سیاسی خود انتخاب و گزینش کنند.
در حالیکه در شعارهای انتخاباتی دولت مستقر و رئیس جمهور منتخب، شاخصهای از قبیل شایستگی، توانمندی ،پاکدستی، عدالت محوری و فساد ستیزی عنوان شده بود و آحاد مردم منتظر تحقق شعارها در ابعاد مختلف بوده اند لیکن بنظر میرسد که انتخاب و انتصاب مدیران در شهرهای کم جمعیت، عشیره ای و سنتی روال خاص خودش را دارد و جناح پیروز سعی در انتصابات بصورت قومی و قبیله ای و طائفه گرایی را دارند که از موجبات عدم پیشرفت و توسعه نیافتگی نیز میتوان به این مورد اشاره کرد.
گاها در فضای مجازی و گروهای برنامه های پیام رسان به این موضوع اشاره شده که حتما فرماندار فلان منطقه باید بومی باشد و حمایت خود را از گروه و فرد خاصی عنوان میکنند و درصددند که از انتصاب مدیر غیر بومی در منطقه ممانعت کنند.
شاید به لحاظ عرق محلی در جوامع سنتی و عشیره ای پذیرفتنی باشد ولی از منظر مدیریتی و گردش نخبگان و تحقق شعار های رئیس جمهور منتخب بدست افراد شایسته، عدالت محور و فساد ستیز سازگاری ندارد.
اگر قرار باشد که مدیران یک شهرستان حتما باید بومی آن منطقه باشد از آثار و آسیبهای اجتماعی مترتب بر آن نباید غافل ماند.
اگر این موضوع در میان مردم بومی یک شهرستان قابل قبول و پذیرفتنی باشید نباید انتظار داشت که فرزندان آن منطقه در مراکز استان و سایر شهرستانها و حتی پایتخت پستی و منصبی داشته باشند.
گر چه گردش نخبگان و استفاده از نیروهای توانمند و خلاق و مبتکر غیر بومی میتواند در شناسایی مشکلات و نیاز سنجی و آمایش مناطق و اولویت بندی آنها و همچتین قابلیتهای منطقه تاثیر بسزایی داشته باشد اما مدیران محلی به علت تعصب منطقه ای و قومی قبیله ای و گاها فشار نیروهای محلی امکانات و اعتبارات را به منطقه ای خاص اختصاص داده که باعث نارضایتی مردم و عدم تحقق شعارهای عدالت محوری و فساد ستیزی شده است.
عبدالکریم برزگر
